H σιωπη του μηχανικου και το πρωτοκολλο του συνεργειου.

Σημερα πηγα το μηχανακι σε ενα συνεργειο.
Μεσα ο μηχανικος, με την μπλεβρωμικη φορμα του ηταν καθισμενος
και σκαλιζε ενα vmax.
Η συνομιλια με ενα μηχανικο στο μαγαζι του εχει πολλες ιδιαιτεροτητες.
Εγω καθως εχω παλια μηχανη και συχρωτιζομαι συχνα μηχανικους
εχω κατανοησει το πρωτοκολλο του συνεργειου, για καποιον αρχαριο βεβαια, ισως ειναι δυσκολο και εκνευριστικο.
Στην αρχη δε μιλας καθολου... Αυτος ξερει οτι μπηκες μεσα, σου ριχνει μια
αμυδρη ματια αλλα παριστανει οτι δεν καταλαβε οτι μπηκε καποιος.
Σκουπιζει λιγο τον ιδρωτα του με το μαυρισμενο τριχωτο του βραχιωνα
και συνεχιζει να σκαλιζει τη μηχανη.
"Τι εγινε" Λεω εγω.
Αυτος δε μιλαει. Φυσικα δεν περιμενεις να μιλησει...
Περιμενεις 5 λεπτα. Χαζευεις κατι εξατμισεις, κατι λυμενα ψευδο-εντουρο.
Υστερα περιπου στο 10 λεπτο γυρναει και σε κοιταει λιγο υποτιμητικα και χαιρεταει κουνοντας ελαφρα το κεφαλι. Εσυ παλι δε πρεπει να μιλησεις.
Μετα απο λιγο, συνηθως το πολυ σε ενα λεπτο, σηκωνεται σκουπιζει δηθεν τα χερια του
με ενα στυππειον.
"Τι εγινε;" Ρωταει.
"Καλα να εφερα τη μηχανη, κατι γινεται και μπερδευει."
"Οκ αστην και περνα αυριο το απογευματακι."
Βγαζεις το κλειδι απο το μπρελοκ το κρεμας σ ενα ενα καρφι στο πινακακι που εχει εκει στο τοιχο διπλα σε ενα μεσοφυλλο του πλει μπου και αποχωρεις.