Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Το Βαζο που ενω εχει μεσα του ενα στικακι πεφτει στο πλαστικο τραπεζι.


Ειμαι στο μπαλκονι. Δεν ειμαι πολυ κοντα του. Μαλλον δεν ειμαι οσο κοντα του θα ηθελα να ειμαι ή στην συγκεκριμενη περιπτωση θα χρειαζοταν να ειμαι για να γινουν τα πραγματα ευδιακριτα. Καθομαι σε μια καρελα απεναντι του γυρω στα δυο μετρα μακρια.

Ειναι ενα βαζο. Ενα λεπτο γυαλινο βαζο , αλυκο κοκκινο, ευαισθητο, ευάλωτο χωρις περιττά σχεδια με απαλο τετραγωνισμένο κυλινδρικο σχημα. Δεν ειναι αδειο (ισως αν ηταν αδειο τα πραγματα να ηταν παρα πολυ απλα) αλλα εχει μεσα του ενα ινδικο αρωματικο στικακι που δε ξερω πραγματικα πως βρεθηκε εκει.

Κοιταω το ρολοι αναμεσα στις κουρτινες, τρεις και ενα λεπτο. Το φως απο το μπαλκονι ειναι σβηστο αλλα φωτιζομαι απο το φως του δωματιου, ενα κιτρινο κουραστικο φως.

Στον ουρανο αχνοφαινονται τα συννεφα μεσα στο σκοταδι. Οι φωνες απο δυο-τρία νυχτοπουλια φτανουν μεχρι τον τεταρτο οροφο υπενθυμιζοντας μου οτι ειναι καλοκαιρι. Το βαζο επεσε. Εκανε ενα ελαχιστο γδουπο πανω στο πλαστικο τραπεζι. Το ρολοι εγραφε τρεις και δυο λεπτα. Ειναι περιπου ενας μηνας τωρα που καθε βραδυ την ιδια ωρα πεφτει το βαζο. Μερικες φορες δεν ημουν σπιτι για να το ακουσω ή να το δω αλλα οταν γυρνουσα ηταν πεσμενο παντα με τον ιδιο τροπο.

Δεν ειχε καθολου αερα σημερα. Ηταν μια γαληνια νυχτα.

Γενικα δε βρισκω μια ικανοποιητικη αιτια για αυτο που συμβαινει. Σημερα δε το προσεχα και πολυ αλλα αλλες φορες που το παρατηρω φαινεται σα κατι απολυτα φυσιολογικο. Σα να μη μπορει να γινει τιποτε αλλο απο το να γερνει και να πεφτει.

Δε θελω να το μετακινησω, απλα το σηκωνω ορθιο, καθε φορα στην ιδια θεση και περιμενω.

1 σχόλιο:

kostas_patra είπε...

για άλλους είναι πέτρα, για άλλους είναι μήλο, για άλλους είναι ενοχές και τιμωρία και άπάνια είναι στικ
καλωσόρισες κάτω από το μαστίγιο